Zapomniane – Polytechnic Marathon

Kilka dziesięcioleci przed powołaniem do życia Maratonu Londyńskiego stolica Wielkiej Brytanii zasłynęła z organizacji biegu na tymże dystansie podczas igrzysk olimpijskich w 1908 roku. Za przeprowadzeniem samego maratonu stała ekipa z klubu lekkoatletycznego Polytechnic Harris. Na początku XX wieku jedynym biegiem rozgrywanym cyklicznie na dystansie 42km i 195m był Maraton Bostoński. Brytyjczycy doszli do wniosku, że i oni mogą być sprawcami takiego wydarzenia.

Przed igrzyskami w 1908 roku dystans maratoński liczył około 40km. Dopiero londyńskie igrzyska „prawie” ustaliły dzisiejszą długość. Start odbył się sprzed zamku Windsor, a metę umiejscowiono na stadionie olimpijskim White City. Długość trasy miała 26 mil i 385 jardów czyli 42km i 195. Starszy Maraton Bostoński był początkowo nieco krótszy, ale w 1924 roku IAAF znormalizował dystans dla wszystkich i jako oficjalną długość przyjęto tą z Maratonu Politechniki.

Jeszcze przez długie dziesięciolecia nie rozgrywano maratonów w powtarzalnej, corocznej formule. Ten czas nastąpił dopiero w latach 70 i 80. Natomiast na początku ubiegłego stulecia przeprowadzano mistrzostwa kraju organizowane jako jednorazowe wydarzenie na potrzeby wyłonienia mistrza. No i oczywiście raz na cztery lata igrzyska olimpijskie. Cykliczne były: wspomniane Boston (1897) i „politechniczny” Londyn (1909) oraz w 1924 Maraton Koszycki.

Maraton Politechniki szybko zyskał zainteresowanie tych, którzy właśnie na tymże dystansie upatrywali swoich szans na olimpijskie sukcesy (później również europejskie od 1934 kiedy zaczęto rozgrywać mistrzostw Europy).  Od razu w pierwszym maratonie Brytyjczyk Henry Barret ustanowił rekord świata 2:42:31. 4 lata później Szwed Alexis Alghren również na „politechnicznej” trasie uzyskał rezultat lepszy od światowego rekordu – 2:36:06.

Od 1925 roku zaczęła się w Poly Maratonie (tak pieszczotliwie skracano nazwę) era Ferrisa. Sam Ferris zdominował imprezę na wiele lat. Podczas pierwszego triumfu miał 25 lat i na koncie start w paryskich igrzyskach olimpijskich gdzie zajął wysokie 5 miejsce. Ferris wygrywał w Londynie ośmiokrotnie w latach 1924-29 i 1931-33. W międzyczasie zajął 8 miejsce na igrzyskach w Amsterdamie 1928, a w Los Angeles 4 lata później osiągnął swój największy sukces w karierze zostając wicemistrzem olimpijskim.

Ważną postacią w historii nie tylko Maratonu Politechniki, ale również światowego rozwoju tegoż dystansu był Jim Peters. Jako pierwszy na trasie Poly rozprawił się z barierą 2:30, ponadto jako pierwszy człowiek w historii światowej lekkiej atletyki zszedł poniżej 2:20:00. Peteres maraton w Londynie na trasie z Windsoru do Chiswick wygrywał 4 razy. Już w drugim swoim starcie zanotował wynik lepszy od rekordu świata 2:20:42 (1952). Rok później rozbił wspomnianą barierę 2:20 – 2:18.40. W kolejnej odsłonie uzyskał znów rekordowy wynik, 2:17:39.

I nie były to ostatnie rekordy świata ustanowione w Poly Maratonie. W 1963 roku Amerykanin Leonard Edelen uzyskał 2:14:28, rok później Brytyjczyk Basil Heatley 2:13:55, a po upływie kolejnego roku Japończyk Morio Shigematsu 2:12:00.

W latach 70 i 80 maraton powoli zaczął tracić na znaczeniu. Nagły boom na bieganie i mnóstwo nowych maratonów komercyjnych spowodowały, że Poly stał się jednym z wielu, a problemy komunikacyjne związane ze wzmożonym ruchem na trasie Windsor – Chiswick spowodowały korekty trasy, która była niezwykle szybką. Doszło do tego, że w latach 1988 -1991 maraton został zawieszony. Jednak grupa, której los wydarzenia nie był obojętny doprowadziła w 1992 roku do reaktywacji. Natomiast poziom nigdy nie wrócił do dawnej świetności. Ostatnie 3 odsłony były już właściwie symboliczne i rekreacyjne.

Obraz zawierający na wolnym powietrzu, osoba, sport

Opis wygenerowany automatycznie

Jim Peters – ośmiokrotny zwycięzca Polytechnic Marathon

Ostatecznie w roku 1996 Maraton Politechniki będący wówczas najstarszym maratonem w Europie przestał istnieć. Miano najstarszego na naszym kontynencie dzierży dziś Maraton Pokoju w Koszycach. W 1981 roku pałeczkę po Poly zaczął przejmować obecny Londyn Maraton i od razu trafił z wynikami i rosnącą frekwencją do elity światowej. Już za drugim razy zwycięzca uzyskiwał czas lepszy niż 2:10.

Bez wątpienia zupełnie zapomniany Polytechnic Marathon miał ogromny wpływ na rozwój światowego „maratoningu” i podniesienie poziomu najlepszych zawodników.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *

Languages »